صدیقه مصطفوى (دختر حضرت امام ) اظهارکرده است: یادم مى‏آید از دوران کودکى کم خواب بودم . چندین بار نیمه‏هاى شب بیدار مى‏شدم و مکرر نماز شب آقا را مى‏دیدم. از خود مى‏پرسیدم: چرا آقا در هنگام شب این قدر مى‏گرید. خیلى از شب‏ها مهتاب بود و در پرتو روشنایى آن، اشک های آقا را مشاهده مى‏کردم و این وضع براى من که ‏طفلى بیش نبودم شگفت آور‏ بود. در مدتی هم که به نجف مى‏رفتم و بچه‏هاى کوچک داشتم و شب‏ها بیدار مى‏شدم، آقا در اتاقشان که رو به ‏روى محل اقامت ما بود در ایوان کوچکى نماز شب مى‏خواندند و من‏ احساس مى‏کردم براى این که صدایشان را نشنویم گریه هایشان را با بلند گویى که مناجات پخش مى‏کرد تطبیق مى‏دادند و من چون بیدار بودم صداى گریه آقا را مى‏شنیدم.   

حجه‏الاسلام والمسلمین حسن ثقفى گفته است:

 هنگامى که امام براى ‏اقامه نماز شب برمی خواستند مقید بودند بى سر و صدا باشند، یادم است در پاریس دو اتاق کوچک بود و من که آن جا مى‏خوابیدم مى‏دیدم امام‏ خیلى آهسته و واقعاً مثل یک سایه برمى‏خاستند و بدون سر و صدا وضو مى‏گرفتند و نماز شب را بر پا مى‏داشتند.

برخى خویشاوندان که از پانزده سالگى با امام بوده‏اند گفته‏اند از دوران نوجوانى که با امام در خمین بودیم ، آقا یک چراغ موشى ‏کوچک مى‏گرفتند و مى‏رفتند به یک قسمت دیگر که هیچ کس بیدار نشود و نماز شب مى‏خواندند.

همسر امام مى‏گویند تا حالا نشده که من ازنماز شب ایشان بیدار شوم، چون چراغ را مطلقاً روشن نمى‏کردند. حتى‏ چراغ دستشویى را روشن نمى‏کردند تا کسى بیدار نشود.

هنگام ‏وضوى نماز شب یک ابر زیر شیر آب مى‏نهادند که صداى چکه و ریزش‏ آب موجب بیدارشدن کسى نگردد.

- آیة ‏الله سید مصطفى خوانسارى صحنه‏اى از عبادت امام را این ‏گونه نقل کرده‏است:

یک سال در قم برف زیادى آمده و سیل، نصف این شهر را خراب ‏کرده بود؛ در همان وضع با آن شدت سرما و یخبندان، امام نیمه‏هاى ‏شب از مدرسه دارالشفا، به مدرسه فیضیه مى‏آمد و به هر زحمتى بود یخ حوض مدرسه را مى‏شکست ، وضو مى‏گرفت و به مدرسه مى‏رفت و در تاریکى مشغول تهجدش مى‏شد. نمى‏توانم بازگو کنم امام (ره ) چه حالى داشت، با یک سرور و شادى معنوى نماز شب را به جاى مى‏آورد و هنگام اذان مى‏آمد

حتى‏ چراغ دستشویى را روشن نمى‏کردند تا کسى بیدار نشود. هنگام ‏وضوى نماز شب یک ابر زیر شیر آب مى‏نهادند که صداى چکه و ریزش‏ آب موجب بیدارشدن کسى نگردد.
مسجد و پشت ‏سر آیة الله حاج میرزا جواد ملکى به نماز مى‏ایستاد و بعد برمى گشت و مشغول مباحثاتش مى‏شد.

بانو فاطمه طباطبایى (همسر مرحوم سید احمد خمینی) گفته است:

در سال‏1349 شمسى با حاج ‏احمدآقا ازدواج کردم و در سال 1352 شمسى با همسر و فرزند نه ‏ماهه‏ام به عراق رفتم . نیمه شب بود که به منزل امام (ره) رسیدیم، خودشان آمدند، در را باز کردند؛ چند دقیقه‏اى ‏به احوال پرسى گذشت و بعد نماز شب را شروع کردند، این براى من‏ بسیار شگفت آور بود، زیرا نماز شب واجب نبود و مى‏توانستند قدرى ‏دیرتر بخوانند، اما با وجود این که علاقه زیادى به پسرشان، حاج‏ احمد آقا، داشتند و چند سالى بود که از ایشان دور بودند مشغول ‏نماز شدند . بعدها پى بردم این رفتار امام (ره) به دلیل علاقه وافرشان به ‏نماز بوده است.

- حضرت امام در نخستین شب اقامتشان در پاریس در آپارتمان کوچکى ‏اقامت کردند،هنگام خواب به اتاق خود رفتند، ساعت دو بعد از نیمه شب که به وقت نجف چهار و به وقت تهران چهار و نیم بعد از نیمه شب بود، از اتاق خود بیرون آمدند، وضو گرفتند و برگشتند، هنوز چهار ساعت ‏به اذان صبح مانده بود، یکى از اطرافیان ‏مى‏گوید: تعجب کردیم که چرا ایشان زود از خواب برخاسته‏اند. صبح ‏معما حل شد، زیرا امام (ره) فرمودند: این جا چه ‏طور است؟ دیشب هر چه ‏نشستم که صبح شود نماز بخوانم هوا روشن نشد، مشخص گردید که ‏ایشان به عادت هر شب مطابق با افق نجف اشرف دو ساعت‏ به اذان‏ صبح مانده براى نماز شب بلند شده‏اند، خدمتشان عرض کردیم، افق ‏این جا با عراق دو ساعت اختلاف دارد. فرمودند: بیایید ساعت مرا درست کنید.

- حتى در شب پرواز سرنوشت‏ ساز دوازدهم بهمن سال‏1357 شمسى این ‏برنامه عبادى امام ترک نشد. یکى از اصحابشان که در هواپیما بوده نقل مى‏کند: به احترام آقا طبقه بالاى هواپیما را اختصاص به‏ امام دادند تا در آن جا استراحت کند و کسى مزاحمشان نباشد، من ‏جسارت کردم و گفتم بروم ببینم امام در چه حالى است، وقتى به ‏طبقه بالا رفتم دیدم امام مشغول نمازند و در حال ریختن اشک ‏هستند.

- یک روز در قم حضرت امام بیمار شدند به دستور پزشکان مى‏بایست‏ به تهران انتقال یابند؛ هوا بسیار سرد بود و برف مى‏بارید. یخ ‏بندان عجیبى در جاده‏ها وجود داشت. حضرت امام با این که چندین ‏ساعت در آمبولانس بودند به محض آن که به بیمارستان قلب تهران ‏منتقل شدند باز هم نماز شب را به جاى آوردند.

بعد از عمل جراحى هر لحظه که امام مشکل خاصى نداشتند چشمان‏ خود را روى هم مى‏نهادند و مى‏خوابیدند حتى پزشکان به این شک ‏مى‏افتادند که نکند اثر داروهاى بیهوشى است که ایشان را به این‏ صورت در مى‏آورد. اما زمانى که وقت نماز شب فرا مى‏رسید خودشان‏ بیدار مى‏شدند و مى‏فرمودند وقت نماز است و این در حالى بود که ‏براى به خواب رفتنشان به امام دارو مى‏دادند اما به همان حالت‏ عادى راس ساعت دو بعد از نیمه شب نماز شب را اقامه مى‏کردند و حتى شور و حال افزون‏ترى داشتند. یکى از نزدیکان امام نقل مى‏کرد وقتى وارد اتاق بیمارستان شدم ایشان را در حالت عجیبى یافتم. آن قدر گریسته بودند که تمامى چهره منورشان خیس شده بود، هنوزهم اشک‏هاى مبارکشان چون باران جارى بود و چنان با خداى خود راز و نیاز مى‏کردند که من تحت تاثیر قرار گرفتم، وقتى متوجه من ‏شدند با حوله‏اى که بر شانه داشتند صورت خود را خشک کردند.

نظرات کاربران ()