مدیرى مى‏گفت: «در سال‏هاى قبل، مدتى مسئول دفتر هواپیمایى ملى جمهورى اسلامى ایران (هما) در ترکیه - شهر استانبول - بودم. مطابق وظیفه شرعى و ادارى، بایستى فضاى کار و رفتارمان به گونه‏اى مى‏بود که هر گاه کسى وارد مى‏شد، احساس کند محیط کار ما، رنگ و بوى اسلام اصیل را دارد و کارکنانش واقعاً مسلمان و مخلص هستند.
قبل از مدیریت من، پشت شیشه ورودى و داخل تالار(سالن)، چند جانوشته بودند: ورود بى‏حجاب ممنوع! پس از چند روز متوجه شدم که عده‏اى از مسافرانى که براى تهیه بلیت مى‏آیند و اکثرشان هم ایرانیان مقیم خارجند، ابتدا بدون حجاب و برخى خیلى بدتر با شلوارک و پیراهن‏هاى رکابى و یقه باز مى‏آیند جلوى دفتر و یک روسرى و مانتو از کیفشان بیرون مى‏آورند و مى‏پوشند و بعد داخل شده، بلیت مى‏خرند و بر مى‏گردند و سپس همان لباس‏ها را به دوستان دیگرشان قرض مى‏دهند تا آنان نیز بدین‏وسیله بلیت بخرند!
شاید هم عده‏اى در آن جا و جاهاى دیگر نظیر آن، روسرى و مانتو عاریتى و کرایه‏اى را موقتى مى‏پوشند و بعد بلافاصله به صورت اول در مى‏آیند؛ چون ظاهراً به حجاب اعتقادى ندارند و گاهى به حجاب‏داران عناد مى‏ورزند. چاره‏اى اندیشیدم و دستور جمع‏آورى دستورات مستقیم و آمرانه مربوط به حجاب را دادم و در عوض، به کارمندان سفارش کردم که هر کس را که حجابش خیلى بد بود، به اتاق من راهنمایى کنند و بگویند که بلیت تو آن جاست.
بدین ترتیب، همین که یک خانم ایرانى بدحجاب وارد اتاقم مى‏شد، فورى به احترام او از جا برمى خاستم؛ چاى یا قهوه را شخصاً جلویش مى‏گذاشتم و او مى‏گفت: با رئیس کار دارم و مرا با پیش خدمت اشتباه مى‏گرفت و مى‏گفتم: خودم مسئول این جا و در خدمت شما هستم و کارش را به سرعت انجام مى‏دادم و بعد خیلى با احترام از او خواهش مى‏کردم که اگر مایل است، اجازه بدهد چند کلمه غیر از موضوع بلیت خریدن، با وى صحبت کنم که اکثراً موافقت مى‏کردند و من با زبانى پرمهر و احترام‏آمیز و آوردن مثال‏هاى مختلف از وى خواهش مى‏کردم که در صورت امکان، در محیط دفتر و هواپیمایى، به خاطر احترام به اعتقادات دیگران، حجاب را رعایت کند. آنها وقتى با این همه احترام و محبت روبه‏رو عمومى شدند، با میل خود قبول مى‏کردند و روز به روز تعداد مراجعان بدحجاب کمتر شد.
یک روز وقتى با یکى از همین خانم‏هاى بى‏حجاب ایرانى صحبت مى‏کردم، صداقت مرا که دید، کیفش را باز کرد و جا نماز و مهرش را به من نشان داد و گفت: راستش من هم چندان علاقه‏اى به بى حجابى در این مکان نداشتم؛ اما به خاطر همرنگ شدن با جماعت و ترس و ملامت دوستان و آشنایان، بى حجاب شدم و هق هق زد زیر گریه و عذر خواهى کرد و همان جا روسرى‏اش را که همراه داشت، پوشید و گفت: اگر همه مأموران مثل شما با آدم رفتار کنند، هیچ کس لج نمى‏کند؛ اصلاً اخلاق اسلامى و نهى از منکر همین است که شما عمل مى‏کنید... .
به آن عزیر عرض کردم که دقیقاً همین است که مى‏گویید. در کشور به ظاهر لائیک ترکیه (هر چند اکثر آن مسلمان هستند)، از اروپایى شدن و ترقى، آنها بى‏بند و بارى و بى حجابى‏اش را تقلید مى‏کنند. چنین برخوردهاى متین و محبت‏آمیز اسلامى با هموطنان فریب خورده وسست اعتقاد، مى‏تواند چهره معتدل و زیبایى از ا خلاق ناب اسلامى را به نمایش بگذارد و آنانى را که آماده هدایتند؛ به راه راست برگرداند. انسان، فطرتاً، صداقت، پا کى و راستى و خداجویى را دوست دارد و اگر کسى بتواند نیازهاى روانى آدمیان را از راه صحیح ارضا نماید، اکثر گمراهان به فطرت پاک خود، یعنى خدا پرستى، راست‏گویى و صداقت باز مى‏گردند و به قول یونگ، روان شناس مشهور، «جدایى از خدا، به منزله جدایى از فطرت خویشتن است».
وقتى با کلمات محبت‏آمیز و منطقى به کسى کمک مى‏کنى تا وجدان و فطرت پاک خود را بیابد و بدان روى آورد و با آن آشتى کند، در واقع او را با اصالت خودش آشتى داده، برایش همراز و همراهى مطمئن یافته‏اى و آن همراه همیشگى، خداى یگانه و نیروى ایمان مى‏باشد که گم‏شده هر گمراهى است. امام جعفر صادق(ع) مى‏فرماید: «کامل‏ترین مردم از جهت ایمان، خوش اخلاق‏ترین آنها است».

نظرات کاربران ()