شبیه سروان

به صورت ناشناس به پایگاه شکارى دزفول آمده بود. معدود افرادى از پرسنل پایگاه، او را مى شناختند. روزى چندین بار پرواز مى کرد و مواضع دشمن را در هم مى کوبید. در اوقات فراغت، با لباس معمولى ، در پایگاه رفت و آمد مى کرد. روزى براى خرید عازم فروشگاه شدم؛ مسیر منزل تا فروشگاه را پیاده رفتم. نزدیک فروشگاه جلوى مدرسه‏اى که در دست تعمیر بود، شخصى را دیدم که با فرغون مشغول بردن مصالح ساختمانى به درون مدرسه است. کمى دقت کردم و با خود گفتم: خدایا! چقدر شبیه سروان اردستانى است! درست دیده بودم؛ او شهید اردستانى بود که پس از پرواز روزانه، به‏طور ناشناس، به کارگران مدرسه کمک مى کرد!1

پشت بام

در عملیات فتخ یک ج‏که داخل خاک عراق صورت گرفت- یک شب بچه‏ها در خانه یکى از کردها خوابیدند. هوا خیلى سرد و پتو کم بود. سردار شهید، على رضا عاصمى با اطلاع از این‏که اگر در میان بچه‏ها باشد، حتماً یک پتو به او مى دهند، پشت بام رفت و           ساعت‏ها در سرما و برف قدم مى زد و براى همین، دچار سرماخوردگى شد. با این‏حال، حاضر نشد با هلى کوپترى که براى برگرداندن فرماندهان آمده بود، سفر کند. او گفت: این عزیزان در سرما، سنگلاخ و برف، پیاده بروند و من سوار شوم! وقتى هم که به پشت جبهه برگشت، تقدیرنامة قرارگاه را پاره کرد؛ سکه طلا را پس داد و فقط کتاب اهدایى را برداشت.2

 زیر آتش

طرح کانالیزه کردن منطقه‏هاى جنگى ، از عملیات خیبر آغاز شد. آقا مهدى دستور داده بود تا منطقه را امن کنیم و راهش نیز کندن کانال بود. بچه‏ها با جان و دل روى کانال‏ها کار مى کردند. آقا مهدى هم خودش بین بچه‏ها بود؛ انگار نه انگار که مسئولیتى دارد و فرمانده لشکر است. او، بیل و کلنگ مى گرفت و زمین را مى کند. هر چقدر به او التماس مى کردیم که ماندن شما این‏جا به صلاح نیست، گوشش بدهکار نبود و مى گفت: من باید این‏جا باشم؛ بین بچه‏ها بود؛ وسط درگیرى‏ها و زیر آتش دشمن.3

مامور نظافت

هر روز مى دیدم کسى مى آید و چادرها و آبگیرها را تمیز مى کند. با خود فکرى مى کردم که این شخص، فقط این وظیفه را دارد. یک روز چشم به راهش بودم تا بیاید و باز به نظافت بپرداد؛ اما نیامد. فکر کردم از زیر کار شانه خالى کرده است؛ از این رو، به سراغش رفتم و گفتم: چرا امروز نیامدى؟

گفت: چشم، الان مى آیم.

مجاهدین عراق که نظاره‏گر این صحنه بودند،سخت ناراحت شده، گفتند: تو چه مى گویى ؟ او فرمانده لشکر است!

من که احساس شرمندگى کردم، درصدد عذرخواهى برآمدم؛ ولى او کریمانه و با متانت گفت: اشکال ندارد و با خنده از کنار ماجرا گذشت.

او، سردار اسماعیل دقایقى بود.4

غلام امام

هیچ وقت به اطرافیان نمى گفت که مسئولیت او در جبهه چیست و هر کس که از او مى پرسید چه‏کاره هستى ، مى گفت: غلام امام حسین‏علیه‏السلام؛ غلام امام زمان)عج(؛ خانواده‏اش نیز بعد از شهادتش فهمیدند که او فرمانده گردان بود. اخلاق عجیبى داشت. زخمى که مى شد، دردش را از دیگران پنهان مى کرد. عصبانى که مى شد، خشمش را فرو مى خورد. هیچ‏گاه تبسم از لبانش دور نمى شد. او، شهید اردشیر رحمانى بود. اردشیر رحمانى ، در عملیات کربلاى پنج، به سوى معبود پر کشید.5

پى نوشت:

1. ر.ک: جاودانه‏ها، ش54، ص4.

2. ر.ک: نگین تخریب، ص 125.

3. ر.ک: تو که آن بالا نشستى، ص 75 و 76.

4. ر.ک: بدرقة ماه، ص 101.

5. ر.ک: ستارگان درخشان، سال دوم، ش15 و 16، ص3

نظرات کاربران ()