یکی از دوستان و نزدیکان مرحوم حاج میرزا جواد آقا ملکی تبریزی می‌گوید:

مرحوم ملکی رحمه الله ‌ شب‌ها که برای تهجد و نماز شب به پا می‌خاست، ابتدا در بسترش مدتی صدا به گریه بلند می‌کرد. سپس بیرون می‌آمد و نگاه به ‌آسمان می‌کرد و آیه «إِنّ فی خَلْقِ السّماواتِ وَ اْلأَرْضِ وَ اخْتِلافِ اللّیْلِ وَ النّهارِ َلآیاتٍ ِلأُولِی اْلأَلْبابِ» (آل‌عمران: 190) را می‌خواند و سر به دیوار می‌گذاشت و مدتی گریه می‌کرد؛ پس از تطهیر نیز کنار حوض مدتی پیش از وضو می‌نشست و می‌گریست و خلاصه از هنگام بیدار شدن تا آمدن به محل نماز و خواندن نماز شب، چند جا می‌نشست و برمی‌خاست و گریه سر می‌داد و چون به مصلایش می‌رسید دیگر حالش قابل‌‌وصف نبود.1

نظرات کاربران ()