انس بن مالک گوید: پیامبر گرامی در بعضی از روزها نماز فجر را با ما خواند، سپس چهره‏ی زیبای خود را با طرف ما گردانید، عرض کردم: یا رسول‏اللَّه آیا صلاح می‏دانید که آیه‏ی 69 از سوره‏ی نساء را برای ما تفسیر کنید؟ پیامبر فرمود: امّا مراد از «نَبِیُّون» من هستم و امّا مراد از «صدّیقون» علی علیه‏السلام است و امّا مراد از «شهداء» عمویم حمزه علیه‏السلام است و امّا مراد از «صالحون» دخترم فاطمه و اولاد دخترم حسن و حسین علیهم‏السلام هستند.   

عبّاس عموی پیغمبر حاضر بود، وسط جلسه پرید و در حضور پیغمبر صلی الله علیه و آله نیست و گفت: آیا من و تو و علی و فاطمه و حسن و حسین از یک ریشه نیستیم؟ پیامبر فرمود: ای عمو منظورت چیست؟ گفت: به جهت اینکه شما علی علیه‏السلام و فاطمه علیهاالسلام و حسن و حسین علیهم‏السلام را معرفی کردید ولی ما را معرّفی نکردید. مالک گوید: پیغمبر صلی الله علیه و آله خندید و فرمود: عمو! اینکه گفتید مگر از یک اصل و ریشه نیستیم راست گفتی ولیکن ای عمو! خداوند مرا و علی و فاطمه و حسن و حسین علیهم‏السلام را خلق کرد قبل از اینکه آدم را خلق کند. زمانی که آسمان بنا نشده بود و زمین گسترده نشده بود و تاریکی و نور خورشید و ماه و بهشت و جهنّمی نبود. عبّاس گفت: ابتدای خلق شما چگونه بود؟ پیامبر فرمود: ای عمو! وقتی خداوند اراده کرد که ما را خلق کند کلمه‏ای را بیان فرمود که از آن کلمه، نور به وجود آمد، سپس کلمه‏ی دیگری فرمود که از آن روح آفریده شد، سپس روح و نور را با هم مخلوط و ممزوج کرد پس من و علی و فاطمه و حسن و حسین علیهم‏السلام خلق شدیم. ما زمانی ذات اقدس را تسبیح و تقدیس می‏نمودیم که تسبیح‏کننده‏ای نبود. وقتی که خداوند جلّ و علا خواست هستی را ایجاد کند نور مرا شکافت و از نور من عرش را خلق کرد. پس عرش از نور من است و نور من از نور خداست و نور من افضل از عرش است سپس نور برادرم علی را شکافت پس فرشتگان را از آن آفرید. سپس نور دخترم فاطمه علیهاالسلام را شکافت و نور آسمان و زمین را از آن آفرید. بنابراین آسمان و زمین از نور دخترم فاطمه است و نور دخترم فاطمه از نور خداوند تبارک و تعالی است و دخترم فاطمه افضل از آسمان و زمین است. سپس نور فرزندم حسن را شکافت و خورشید را از آن آفرید. پس خورشید و ماه از نور فرزندم حسن می‏باشد و نور فرزندم حسن علیه‏السلام از نور خدا است و حسن علیه‏السلام افضل از خورشید و ماه می‏باشد. سپس نور فرزندم حسین را شکافت و بهشت و حورالعین را از آن آفرید. پس بهشت و حورالعین از نور فرزندم حسین است و نور فرزندم حسین از نور خدا است، پس فرزندم حسین علیه‏السلام افضل از بهشت و حورالعین است. سپس خداوند به تاریکی فرمان داد که سوار بر ابرها و فراگیر شود پس آسمان تاریک شود، فرشتگان به تسبیح فریاد کشیدند و گفتند: خدای ما و سرور ما! از زمانی که ما را خلق کردی و اشباح پیامبر صلی الله علیه و آله و اهل‏بیت را به ما نشان دادی مشکلی نداشته‏ایم، پس به حقِّ این اشباح این ظلمت را از ما بزدای. آنگاه خداوند از نور دخترم فاطمه قندیل‏هایی را ظاهر نمود آنها را در بطنان عرش آویخت که با نور آنها آسمان و زمین به نور فاطمه علیهاالسلام روشن شد و به خاطر همین آن حضرت را «زهراء» نامیدند. فرشتگان گفتند: خدای ما و سرور ما! این نور کیست که به واسطه آن آسمان و زمین روشن شد؟ خداوند به فرشتگان وحی کرد: این نور را از نور خودم گرفتم برای کنیزم فاطمه علیهاالسلام دختر حبیب خودم محمّد صلی الله علیه و آله و همسر ولیّ خودم برادر نبیّ خودم، پدر حجّت‏هایم بر بندگانم، علی علیه‏السلام در شهرها و کشورها. شاهد می‏گیرم شما را از فرشتگان که قرار دادم ثواب تسبیح و تقدیس شما را برای فاطمه علیهاالسلام و شیعیان و دوستداران او تا روز قیامت. وقتی عبّاس این مطالب را از پیامبر شنید حرکت کرد و بین دو چشمان علی علیه‏السلام را بوسه زد و عرض کرد به خدا قسم یا علی تو حجّت بالغه‏ای برای کسانی که ایمان به خدا و روز قیامت آورده‏اند.

نظرات کاربران ()