- ای خلیفه‏ی پیامبر! از خشم زنی به اندوه و ناشکیبایی پناه مبر! ابوبکر به تلخی فریاد بر آورد:

- مرا به کار خویش رها کنید... من در جستجوی خشنودی فاطمه‏ام. عمر با چشمانی خشم آگین به او نگریست:

- ای خلیفه‏ی پیامبر! چه می‏گویی؟ آیا فاطمه را خشنود می‏سازی تا «عایشه» را به خشم آوری؟ نزدیکان به نیکی سزاوارترند. و اکنون، کار از کار گذشته است.

ابوبکر ایستاد، زیرا از رویارویی با طوفان ناتوان بود؛ طوفانی که دیوانه‏وار می‏تاخت و درختی را که به دست رسول آسمان کاشته شده بود سخت می‏لرزاند تا آن را ریشه‏کن سازد.

خلیفه اینک نمی‏توانست کاروان تاریخ را به همان سویی که بزرگِ تاریخ می‏خواست، رهنمون گردد؛ کاروانی که در بیابان به سوی سراب راه می‏سپرد.

روزها می‏گذرند. بادهای دیوانه‏ای که می‏خواهند درختی را که رسول آسمان در زمین کاشته بود، ریشه‏کن سازند، به سوی شمعی می‏تازند که از اشک‏هایش قطره‏های اندوه می‏چکند؛ شمعی که زود است تا خاموش گردد... 

نظرات کاربران ()