همان‏سان که شمع‏ها در دل تاریکی می‏سوزند و قطره قطره آب می‏شوند و اشک‏های سوزان خویش را جاری می‏سازند، فاطمه می‏سوخت و ذرّه ذرّه رو به خاموشی می‏رفت.

اکنون، فاطمه با سکوت فریاد می‏کرد. او همانند «مریم» روزه‏ی سکوت را برگزید. علی دریافته بود که هنگامه‏ی رحلت نزدیک است و خانه‏ای که با شاخه‏های نخل در «بقیع» برافراشته بود، اینک پناهگاه فاطمه است: خانه‏ی اندوه و رنج. آن خانه به چشم خویش می‏دید که شمع در حال افسردن است و ستاره در حال کوچیدن و آفتاب در حال افول؛ آفتابی که گرما و روشنایی و امید را در همه سو می‏پراکنْد.   

آری، فاطمه به سکوت پناه برد و آنان که از گریه‏های او گلایه داشتند،

دیگر صدای ناله‏ای را که از ژرفای قلبی شکسته بر می‏خاست نشنیدند.

هیچ‏کس نوای برآمده از دل او را نمی‏شنید، مگر آن که گذارش به «بقیع» می‏افتاد.

آن گونه که ستارگان پشت ابرهای تیره پنهان می‏شوند، فاطمه از دیدگان پنهان شد. پنهان شد تا همانند پروانه‏ای به جستجوی خورشید رود؛ به جستجوی بهارِ پشت سر که بادهای پاییزی آن را آشفته بودند.

فاطمه پنهان گشت. اینک هیچ‏کس نوایش را نمی‏شنید. در حجره‏ای از شاخه‏ی خرما که بازندگانی دنیا بیگانه بود، خلوتی داشت: فرشتگان حیات زمینی را نمی‏خواهند؛ بانوان بهشتی زندگی در جهان خاکی را نمی‏پسندند؛ آنها که آسمان را جسته‏اند تاب و توان انتظار ندارند.

آری؛ پیامبران هم آنگاه که می‏بینند برای اندرزهاشان گوش شنوایی نیست، به زبان سکوت سخن می‏گویند.

در «خانه‏ی اندوه»- بیت الاحزان- فاطمه همانند شمعی بر افروخته می‏سوخت وجان خویشتن را به شعله می‏کشید تا نور و گرما را به همه جا بپراکند. فاطمه به زبان شمع سخن می‏گفت؛ زبانی که جز پروانگان نورآشنا، توان تکلّم به آن را ندارند. به این سان، فاطمه با سکوت فریاد می‏کرد:

- با طنین ناله‏ی خویش، شما را فرامی‏خوانم... انقلاب من در اندوه من فروپیچیده است... و اعتراضم در اشک‏هایم نهفته است. این است زبانی که من بر آن چیره‏ام. امید که شما این زبان را بفهمید... پروردگارا! اینان به من ستم کرده‏اند. مرا از چنگشان آزاد ساز!

و شمع، سراپا آب شد و جان خود را به آتش کشید، تا آن دم که جز

حلقه‏های نور چیزی از آن باقی نماند. اکنون هنگام خاموشی‏اش فرامی‏رسید. چهره‏اش به ماهی همانند بود که شب زنده‏داری یک شامگاه دراز زمستانی، رخسارش را زرد کرده باشد. صدایش از فرودست برمی‏آمد، همگام با موج اندوه. اشک‏هایش به سان بارانی که از آسمانی پرخشم فرومی‏بارد، سیل‏انگیز بود.

«اسماء» بستر بانوی خویش، این بانوی هر زن در هر جای تاریخ، را گسترد. آن پیکر نحیف دیگر نمی‏توانست روحی چنان بزرگ را تاب بیاورد؛ روحی که می‏خواست تا بی‏نهایت بال بگشاید.

دو شیخ آمدند تا از او دیدار کنند؛ دو شیخ که ترس بر جانشان چیره شده بود. آنان فاطمه را به خشم آورده بودند و اینک خشنودی‏اش را جستجو می‏کردند؛ خشنودی آسمان و زمین و تاریخ را. و این را پیشتر محمّد گفته بود. امّا آن دو کجا و خشنودی فاطمه کجا؟ آنچه آن دو کرده بودند، فاطمه را یکپارچه خشم ساخته بود.

«عمر» به «علی» گفت:

- ای «ابوالحسن»! «ابوبکر» پیری است نازکدل و هموست که با رسول خدا در غار همراه بوده است. پیش از این نیز نزد فاطمه آمده‏ایم، امّا او ما را نپذیرفته است. تو پا در میان بگذار و از او بخواه که ما را بپذیرد.

«ابوحفصه» چه می‏گوید؟ این دو با خود چه می‏اندیشند؟

علی برخاست و نزد فاطمه رفت و اجازه خواست:

- ای دختر رسول خدا! این دو مرد کارها کرده‏اند که تو خود دیده‏ای و می‏دانی. تا کنون، آن دو چند بار آمده‏اند و تو آنها را نپذیرفته‏ای. اینک نزد من آمده‏اند تا از تو رخصت طلبم.

- به خدا سوگند! تا آن دَم که پدرم را دیدار کنم، با آن دو سخن نمی‏گویم.

- ای دختر محمّد! من به آن دو وعده دادم که از تو رخصت طلبم.

- اکنون که به آنان وعده داده‏ای، با تو مخالفت نمی‏کنم.

ابوبکر شعله‏ی امید را در قلب خویش احساس کرد و سپاسگزارانه به دوست خود نگریست.

- سلام بر تو ای دختر رسول خدا!

-....

- ما آمده‏ایم تا از تو پوزش بخواهیم و اقرار می‏کنیم که بد کرده‏ایم.

-....

- از ما خشنود باش؛ خداوند از تو خشنود باد!

-....

- چهره‏ی خویش را از ما بر متاب! ما امیدواریم که پروردگارمان از ما درگذرد.

فاطمه واپسین سخن خود را بر زبان راند:

- اگر گفتارتان صادقانه است، به این پرسش من پاسخ دهید!

- بپرس ای دختر رسول خدا!

- شما را به خدا سوگند! آیا از پدر من شنیده بودید که: «فاطمه پاره‏ی پیکر من است و هرکه او را بیازارد مرا آزرده است.»؟

- آری، چنین است.

«زهرا» دستان خویش را به سوی دادگاه فرازین واگشاد:

- خداوندا! گواه باش که این دو مرا آزرده‏اند. و من نزد تو از آنها

شکایت می‏کنم.

ابوبکر از جای جهید. آرزوکرد زمین دهان باز کند واو را درخود فروبَرَد:

- وای بر من! وای بر من! کاش هرگز تو را به دوستی بر نمی‏گزیدم. تو مرا پس از دریافتن ذکر، گمراه کردی.

دوستش با درشتخویی و سختدلی پاسخ داد:

ادامه مطلب (قسمت دوم)

نظرات کاربران ()