وزیرى در وزارت خانه خویش، اتاقى دربسته داشت.
کلید آن اتاقِ همیشه قفل، پیش خودش بود و آن را در اختیار کسى نمى‏گذاشت.
هر روز که به محل صدارتش مى‏آمد، پیش از آن که به امور جارى و رتق و فتق کارها بپردازد، درِ آن اتاق را مى‏گشود و ساعتى به تنهایى در آن سپرى مى‏کرد؛ بى‏آن که کسى را اجازه ورود دهد یا دیگران را از کارش در آن اتاق، باخبر سازد.

این قضیه، براى همکاران او سؤال ایجاد کرده بود؛ حساس شده بودند که در آن اتاق، چیست و وزیر، آن ساعت را به تنهایى در آن جا چه مى‏کند و چرا کسى را به حضور نمى‏پذیرد؟ آنان اصرار داشتند که از زبان خود »صدر اعظم«، راز آن اتاق دربسته را بشنوند؛ ولى او هم اصرار داشت که کسى از راز او باخبر نشود.
مدت‏ها گذشت و این معما همچنان لاینحل باقى مانده بود و کم کم مى‏رفت تا به یک »مسئله« تبدیل شود و حرف و حدیث‏هایى را میان آنان برانگیزد.
عاقبت روزى به اصرار همکاران، در اتاق را گشود و آنان را به داخل برد.
باکمال تعجب دیدند در آن جاچیزى نیست؛ جز ى زیرانداز ساده، یک سجاده و یک لباس ساده و معمولى که به میخ دیوار، آویخته شده است.
بر تعجب آنان افزوده شد و جریان را پرسیدند.
وزیر اعظم گفت:
امروز اگر منصب وزارت دارم، روزگارى هم بود که این پست و مقام را نداشتم. هر روز صبح که به این جا مى‏آیم، ابتدا وارد این اتاق مى‏شوم؛ جُبّه وزارت و صدارت را در مى‏آورم؛ لباس‏هاى ساده پیش از وزارتم را مى‏پوشم و روى این زیرانداز و سجاده، ساعتى را به نماز و سجده شکر و تفکر و تأمل مى‏گذرانم؛ تا یادم نرود که من که بودم و الان چه هستم! پوشیدن آن لباس، مرا به حال و هواى دوران قبل از صدارت مى‏برد و موجب مى‏شود که »غرور« و »غفلت«، مرا نگیرد و از انجام وظیفه خدمت به مردم، باز ندارد

نظرات کاربران ()